Rare lui, die Fransen...

Afgelopen week is vrij rustig geweest. De colleges beginnen al erg te wennen en verder heb ik me vooral bezig gehouden met een paper wat ik nog voor de UvA moest schrijven (een vette 9: waarvan akte). Buiten dat om ben ik naar de films “Bobby” (wel aardig, maar niet heel bijzonder. Lees: zeer onsamenhangend en supermoralistisch maar wel leuk om naar te kijken) en “Double Indemnity” geweest (echt een meesterwerk), naar Palais de Tokyo voor een tentoonstelling van “shock artist” Joe Coleman (was gratis), naar Musée d’Orsay wat weer erg mooi was en vrijdag ben ik wezen stappen in het 11e arrondisement in een één of andere kroeg tot uurtje of vijf ‘s ochtends waar een Franse vriend van Joana aan mijn accent meende te horen dat ik uit (de omgeving van) Lille kwam, in ieder geval sprak ik volgens hem perfect Frans wat erg leuk om te horen was uiteraard.

Dit biedt mij de gelegenheid om eens wat te vertellen over de Franse slag hierzo. Want na een maand verblijf in Parijs heb ik al het één en ander ontdekt en meegemaakt wat erg grappig of opvallend is. Zo blijf ik me bijna iedere dag verbazen over de soms wat ouderwetse praktijken hier. Om wat voorbeeldjes te geven: in de supermarkt betalen nog steeds erg veel mensen met cheques, dingen die ik al in tijden niet meer gezien had, echt heel bizar. Nog merkwaardiger is dat bij alle artikelen in de supermarkt (en ook in veel andere winkels) de prijzen nog steeds in Franse Francs staan aangegeven naast de prijs in Euro’s, ga met je tijd mee zou ik zeggen. Irritant is de uitgave bij pinautomaten, ik moest m’n tweemaandelijkse huur betalen wat best een groot bedrag is en toen ik (in drie maal, want je kan per keer maar zoveel opnemen) mijn geld had opgenomen bleek dat er alleen maar briefjes van 20 Euro uit de machine kwamen. Lekker dan, een vuistdikke portemonnee met blauwe briefjes was het gevolg! Smerig dan: in Parijs is het blijkbaar gewoonte dat je je hond op straat de boel laat volschijten, want op iedere vierkante centimeter ligt wel een hondendrol. Echt héél ranzig!

Dan de studie. Ook daar is veel anders, want ga maar na: Er bestaan hier geen vakken van vijf of tien ECTS, maar van acht, negen of zelfs twee ECTS. Ik ga er van uit dat ze op de UvA een omrekening zullen maken, want ik ben qua tijd en studielast aan een tweepunts-vak evenveel moeite kwijt als aan een vijfpunts-vak in Amsterdam. Een tweede verschil is het systeem van clusters. De negenpunts-vakken bestaan namelijk uit twee clusters van vakken die elk 4,5 punt waard zijn, dat betekent in dit geval dat ik allebei de vakken van het geheel moet halen. Voorbeeld: ik doe het grote vak esthétique du cinéma wat negen punten waard is, daaruit volg ik de vakken la télévision américaine des années 40-60 & analyse du film noir. Haal ik beide vakken, dan krijg ik de volle negen punten, haal ik onverhoopt één van de twee niet dan krijg ik sweet fuck all, dus nul punten!

De vakken zelf zijn ook totaal anders dan in Amsterdam. Aan de UvA gebruiken we vaak de films om theorieën over Edward Saïd of Jacques Derrida te toetsen en slechts een klein stukje filmtechnisch analyseren komt hierbij kijken. Hier is het precies andersom. 70% is analyse van “les formes plastiques”, dus mise-en-scène, cinematografie en shotkeuze om maar eens wat te noemen. Slechts 30% (in praktijk nog minder, zeg maar 5%) gaat uit naar de wetenschappelijke theorie. Dat is dus wel even wennen, want nu moet ik ineens op hele andere dingen letten bij een film. Het maakt het er overigens niet persé moeilijker op, zelfs makkelijker want het niveau ligt hier een stuk lager dan aan de UvA. Het is allemaal veel minder wetenschappelijk, zeg maar helemaal niet. Ik heb nu trouwens na drie weken colleges wel mijn rooster rond, twee vrije dagen en op de andere drie twee vakken per dag, best aardig lijkt me.

Docenten. Die zijn in alle extreme vormen aanwezig. Je hebt aan de ene kant de superarrogante en welhaast aanbeden docenten zoals de al eerder door mij aan gerefereerde Jacques “De Bree zijn denken was hoekig en nors” Aumont en aan de andere kant heb je supertoffe docenten als Francois Niney die het vak over film noir geeft. Aumont is totaal ongeïnteresseerd in alles buiten hemzelf om, is zeer monotoon in zijn betoog en totaal niet boeiend terwijl Niney (die als twee druppels water op Harry Mulisch lijkt, maar dan een stuk sympathieker) veel amicaler, welbespraakter en gepassioneerder is. Hij komt met leuke anekdotes, bespreekt een film met veel bravoure en komt met goede en interessante voorbeelden, zo hebben we afgelopen college de openingsscène van Siodmak’s classic “The Killers” bekeken en besproken. Zelfs al kan de film noir je geen moer interesseren, hij zorgt er voor dat het leuk wordt. Maar ja, zolang de studenten hier lieden als Aumont en Bergala op een voetstuk blijven plaatsen verandert er aan die gasten zelf ook weinig. De studenten hebben het ook constant over “le cours de Bergala” of “le cours d’Aumont”, het vak zelf zal ze welhaast een worst wezen krijg ik het idee.

De studenten zijn de meest vreemde die ik ooit in mijn leven ben tegengekomen. De ouderejaars doen zeer uit de hoogte tegen alles wat ze niet kennen en kiezen zoals gezegd alleen maar vakken van de bekende namen Aumont, Bergala en Chion. De eerstejaars zijn echt niet normaal meer. Ik volg de vakken cinéma japonais en Francois Truffaut uit het eerste jaar en die studenten zijn net kleuters. Ze lopen anderhalf uur te beppen met elkaar, zitten muziek te luisteren en gedragen zich echt nog als een stelletje snotapen. Bij Truffaut kon de docent het op een gegeven moment ook niet meer lijden en riep een student, die vlak achter me zat, ter verantwoording dat ie niet de hele tijd moest gaan zitten kletsen met z’n buurman. Na drie waarschuwingen nog steeds geen verandering: sterker nog, hij ging repliek geven richting de docent als: “salut, ca va?” en “de les duurt nog maar een kwartier”. Hij zie dit echter zo zacht dat alleen ik, David en Joana (die ook dat vak volgen en naast me zaten) het konden horen. Echt kinderachtig nepgedrag! Toen het college was afgelopen rende die gozer, ik maak geen grappen, over de tafels heen richting de uitgang. Sjonge jonge, en de rest is niet veel beter! Ik kreeg echt het Middelbare School idee weer terug en dat vind ik maar niks…

Tenslotte de merkwaardige titels die de Fransen hier geven aan films, ik blijf er om lachen. Terwijl iedere docent zegt dat je persé Engels moet kunnen spreken (“je zit hier op de Universiteit” zeggen ze dan; zelf kunnen ze het ook nauwelijks by the way), vertalen ze zelf altijd alle titels in het Frans. Enkele dijenkletsers: “North by Northwest” heet hier “La Mort aux Trousses, “Dial M for Murder” heet “Le Crime était Prèsque Parfait”, “Kiss me Deadly” wordt “En 4eme Vitesse”, “The Killing” van Kubrick “L’Ultime Razzia”, “While the City Sleeps” van Fritz Lang “La Cinquième Victime” en m’n favoriet: “The Spiral Staircase” is omgedraaid naar “Deux Mains, La Nuit”, volstrekt ridicuul. Maar ja, het is ook maar beter denk ik soms want als ze de Engelse titel gebruiken is het of onverstaanbaar of staat er iets verkeerds. Zo heeft Truffaut (toch niet de minste) het in een cahiérs du cinéma artikel over “Strangers on the Train” en niet over “Strangers on a Train” en schrijft onze docente van Truffaut, na het bekritiseren van haar eigen studenten die de volgende titel verkeerd opgeschreven hadden, op het bord “Farhenheit 451” en niet “Fahrenheit 451”. En dan had ze het ook nog eens dubbel gecheckt om zelf niet voor lul te staan. Hopeloos…

Maar goed, het gaat echt super hier, ondanks al het kleine leed. En behalve een verbale doodsbedreiging (“je veux te tuer!”) in het vervloekte metrostation Franklin D. Roosevelt (spreek uit: Roesweld en vervloekt want de metro blijft er bijna altijd een paar minuten stilstaan) door een geflipte dronkaard gaat alles rustig en z’n gangetje. Gewoon boekje blijven doorlezen… En Neerlands trots Paul Verhoeven (hier aangekondigd als “Hollandais Violent”) heeft een paar dagen terug op de kunstzender Arte de hele avond carte blanche gekregen om uit te zenden wat hij graag wou laten zien, toch geen misselijke eer en een bewijs dat men hier wel talent weet te waarderen (al zijn zijn laatste films wat aan de mindere kant: na “Starship Troopers” is het niet meer wat het is geweest). Afijn, ik ga lekker filmpje kijken op m’n laptop en woensdag is de grote dag: dan ga ik met een stel Erasmus studenten naar de première van “Inland Empire” van David Lynch, DE film van het jaar, ik zeg het je. In NL is de première op 5 April, MWAHAHAHAHA! U hoort nog van me over dat gebeuren en andere zaken.

Au revoir!